Babama Mektup Gülcan Kurtul

“…Derin, sessiz bir bekleyişle geçti yıllar. Sana söyleyecek söz bulamadım. Kafamın içinden sana destanlar yazarken, belki de attığım her adımda seninle konuşur, dertleşir, gülüşürken, yüzünü gözlerimin önüne getirip hasret giderirken; dışarıdan bir heykel kadar sessizdim.”

“…O eski ve yaşlı arabanın içinden bir baş uzanıyor gülen gözlerle. Gözler senin değil. Baş senin değil. Yine de gülümsüyorum… Babasız nasıl yaşanır bilemiyorum çünkü. Ama dolmuyor işte. Bir şeyler eksik, bir şeyler fazla, bir şeyler yanlış, bir şeyler farklı… Diyemiyorum kimseye. Özlüyorum bir şeyleri. İçim yeniden cız ediyor, bu sefer daha kuvvetli. Yine de belli etmiyorum.”

Kelimeler söylenmediğinde ne olur? Gönderilmemiş mektuplardan oluşan bu son derece kişisel koleksiyonda yazar, babasıyla olan ilişkisinin çalkantılı sularında gezinerek sevginin, hayal kırıklığının ve özlemin karmaşık dansını keşfediyor. Her mektup onun ruhuna açılan bir pencere ve eksik kalmış aile bağlarının karmaşıklığını ve söylenmemiş gerçeklerin ağırlığını ortaya çıkarıyor. Yazar, samimi düşünceleri aracılığıyla okuyucuları kendi iç yolculuklarına çıkmaya ve çoğu zaman görmezden gelinip ifade edilmeyen ve derinlerde biriktirilen duygularla yüzleşmeye davet ediyor.      

(Tanıtım Bülteninden)