Jasmine Wont Give Up Honesty Kolektif

I ran into my teacher while walking to school the next day. She had quite a few folders and bags in her hands. She had difficulty carrying them. ¨Could you help me, Jasmine?” she asked. I obliged willingly and took a few folders from her. I felt cheerful helping out my teacher. I started hopping towards the teacher’s room. As I was hopping right, left and backwards, I ran into a student. All the folders in my arms dropped on the floor. The girl crouched down, gathering all the papers while apologizing. It was I who should have apologized. ¨I’m sorry, I wasn’t looking,” I said. She was very nice, told me it was not a problem and continued on her way.

Sabah sınıfa doğru yürürken öğretmenimle karşılaştım. Ellerinde dosyalar ve çantalar vardı. Taşımakta zorlanıyordu. “Öğretmenler odasına kadar yardım eder misin Meryem?” dedi. “ Tabii ki!” dedim ve dosyaları aldım. Öğretmenimin eşyalarını taşıyor olmak keyiflendirdi beni nedense. Seke seke yürümeye başladım. Sonra biraz sağdan, biraz soldan, biraz da geri geri derken... Kız öğrencinin birine tosladım. Her şey yere düştü. Kız, özür dileyerek etrafa saçılan kâğıtları toplamaya başladı. Hâlbuki özür dilemesi gereken kişi, bendim. “Kusura bakma, önüme bakmıyordum.” dedim. “Önemli değil.” dedi ve gitti.

(Tanıtım Bülteninden)