Mecazi Pencereler Mehmet Akif Koç

Dünyanın anlamının dünyadan başka yerde olmadığını, savaşın her şeyin babası ve kralı olduğunu, kimilerini tanrı, kimilerini insan yaptığını savunan Herakleitos haklı mıydı? Yoksa, insa­nın dünyadan başka yurdu olmadığını, kendisine sunulan yaşa­mı en mutlu biçimde değerlendirebilmesi için, onun insanlarla dayanışma ve yardımlaşma içinde yaşamaktan başka yolu olma­dığını anlatmaya çalışarak “sevgi çağrısı” yapan Spinoza mı haklı? Ya da, peygamberin söylediği gibi “bu dünyada garip bir yolcu” olmak mıdır yazgımız?

…

Savaş acısını ve barış özlemini yıllarca en yoğun biçimde yaşa­yan bir kuşağın şairleri olarak, günümüz İran şiirinin temsilci­lerinin belleklerinde ve yüreklerinde neler yitip gitmiş, neler olup bitmiş? Yaşama sevincinden mi, yaşamın acısından mı, belli olmayan gözyaşlarıyla neler söylenmiş? Sayfalar ilerle­dikçe, her zaman yaşamın yanında yer almış İran halklarının sözcüsü olan şairlerimizin dizeleri ile, biz de arada bir gülüm­seyip, arada bir hüzünlenip, dünyayı “kardeş olarak” yaşama umudumuzu hep canlı tutacak mıyız?
Ey hayat! Bir zakkum tohumunun, bir incir çekirdeğinin, kup­kuru bir taş çatlağından “can havliyle” fışkırdığı yaşam!

Ey garip kişi! Sen, hem buna tanıksın hem yıldızlara, göklere, tüm evrene…

Senin can-dostun olan insanın her acısı, her sıkıntısı, her sevin­ci, senin de acın, sıkıntın, sevincin, değil midir?

Mutluluğu hayatta hep ötelemek, dahası hayatın da ötesine itelemek akıl işi mi, gönül işi mi? Yoksa, göksel kilisenin baş papazı Platon’un söylediği gibi; “Bu hayat bir mecaz, ötesi mi hakikattir?” Güneş altında terleyen alnımızı idealler mi serin­letir? Yoksa dağ meltemleri mi? Sevgilinin yüzünden mi yansır sevincimiz, yoksa gökyüzünden mi?

(Tanıtım Bülteninden)