Homo sapiens’in 200 bin yıllık tarihini bir korku tarihi olarak yazmak mümkün olabilirdi. Korku, anıları konsolide ettiği için öğrenmenin (ve öğretmenin!) en etkili yollarından biridir. Homo Sapiens alt-türünün üyeleri, pek çok başka memeli gibi korktuklarını birbirlerine anlatmak, hissedilen tehlikeden topluluğun diğer üyelerini haberdar etmek (bir sebepten ötürü niyeti bozdularsa manipüle etmek de) isterler. Bu amaç için belli bir tür feromon salgılanır, bir de tabii ezeli ve ebedi bir insan etkinliği olarak öyküler yazılır. Hem türümüzün hem de kültürün devamlılığını sağlayan (ve belki bir gün bizi birbirimize düşürecek olan) korkunun öğrettikleri, çoğu zaman güç ilişkilerine, zulme ve şiddete dairdir, bir edebi tür yani bir öyküler bütünü olarak korkunun sınırları bu nedenle geniş mi geniştir.