Cumhur Kitap Zamansızlar-Dostluk Oyunu - Eylül Nehir Asyalı

Yaşlı adam korku ve endişeyle koşuşturuyordu. Onun bu halini gören biz de ne kadar yardım etmek istesek de yanından yavaşça geçmenin daha mantıklı olacağı kanısına vardık. Hayat'ın içi el vermemişti diğerleri gibi. “Onu böyle bırakmamız doğru mu?” Boynumu sıkıntıyla kaşıdım ve olduğum yerde durup arkama baktım. Adam hala deli gibi koşuşturuyordu. “Deliyle deli mi olacaksın Allah aşkına?” Bizim aksimize, orda durmak istemiyordu Berk. Ama o da hep arkasına baka baka ilerliyordu. Adama olan acısından mı  yoksa korkusundan mı anlam veremedim?! Herkes endişeliydi. “Yardım mı etsek?” Ozan'ın da karasızlığını duyduğumda ben emin adımlarla ilerledim ve kendimi dikleştirdim. “Yardıma ihtiyacı olan birini bırakmak bize yakışır mı?” Ama Berk’in içindeki kararsızlık, korkuyla dolmuştu anlaşılan. “Onun bize değil, hastaneye ihtiyacı var Ezgi!” “Bir sus Berk ya!.. Kız şurada konuşma yapacak mahvettin ama yani...” Dilek, isteksizce kafasını kaldırıp, adama bir daha baktı. Ardından kafasını sola doğru yatırıp, ekledi. “Yorulmuyor mu?”
“Hadi gidelim!” dedi Ufuk bizi ittirerek. Adama doğru ilerlerken kendisi ve vicdanımızdan dolayı maalesef bizim için hiç iyi olmayacak bir şey oldu. Adam korkudan aklını kaçırmış bir şekilde etrafta dolanırken, teknelerin olduğu taraftaki iskelenin oraya çok yaklaşmış olacak ki, hızla denize düştü.

(Tanıtım Bülteninden)