İçeriye Bakan Kim?

“Hiçbir şeye sığınmadan yaşayabilmenin güçlüğünü ve doğruluğunu” düşünmüştü yazarken.
Sanki gerçek olan her şey yaşanmıştı, öncelerde kalmıştı.

Şimdi bir dinginliğin ortasında, sessizlik anında, bir aralıktaydı her şey... Esas yaşanacaklar yaşanmış, fırtına dinmişti. Geriye ne mi kalmıştı? Renkler, kokular, seslerle dolu; hem görkemli, hem de küçücük bir hayat. Bir de; hayatın iç ritmini yansıtan an’lar... Öykülerin denizine doğru yelken açan…Sözcüklerle; hüzünleri, kırık dökük sevinçleri anlatan an’lar…

Mehmet Günsür’ün öykülerinde anlattığı olaydan çok bu iç hüzün etkiler okuyucuyu. İç sese dönüşen hüzün sezdirir olup biteni. Sanki ne zamandır susmuştur da, şimdi usul usul anlatır Mehmet Günsür. Boşlukları, arka planı olan öykülerinde bilge bir sesle konuşur. Yazılan metin, yaşamla bire bir örtüşmeyecektir nasılsa. Gelgitlere dayanan bir dengeyi kurar. Günle geçmiş, iç dünyayla dış dünya, özlemlerle düş kırıklıkları, değerler dünyasıyla gündelik hayat arasında gider gelir. Kimi zaman bir masal, kimi zaman bir metinden alıntı yer alır öykülerde. Orda, zamanın ve düş kırıklıklarının ince, derin sızıları birleşir.

Titizlikle seçilmiş sözcükleriyle Günsür’ün öykü dili, konuşurken de sustuğu zamanları sezdirir. Artık gündelik ayrıntıları, doğayı, denizi, evi, gökyüzünü bir ressam titizliğiyle dokumanın, renklendirmenin zamanı gelmiştir. Devinimleri betimler. Atmosfer yaratır.

Sözcüklerin oluşturduğu tabloda, renklerin alegorik bir canlılığı ve karmaşası vardır. Ve o tabloda bir fırça darbesiyle bütün renkleri yatıştıran, zaman ötesi kılan bir leke! Kara bir leke değil ama… Öteki bütün renkleri dinlendiren, hüzünlü, lirik bir leke!

Sade, yalın ama güzel olanı hissettirme isteğiyle, hayatın iç dramını sezdirme arzusu arasında gider gelir sözcükler...

O ışıktan lekeye doğru: ‘Aynen nur: Işığın gözü!’ Tüm öyküleri kapsayan şiirsel bir gerilim olur.
Içeriye Bakan Kim? Bir kitabın, Mehmet Günsür’ün yazdığı öykü kitabının adıdır. Basılmış son öykü, “Lacivert Kayıkta Balık Tutan Ressamlar”da, öykünün son cümlesi şöyledir.

“Sis de yok, ama uzaklardan bir düdük sesi geliyor sanki.”

Hilmi Yavuz’un deyişiyle, sadece gözleriyle gülebilen bir çocuk caïque’ına binmiş gidiyordur.

SEZER ATEŞ AYVAZ