Gelin Başı

Kendi yolunda öyküler

HENÜZ yirmi üç yaşında, genç bir öykücü Seray Şahiner. Kuşağının gündelik yaşama, her an oluveren kişisel ve küresel trajik ve dahi komik durumlara nasıl bir bakış açısı geliştirdiğinin ipuçlarını veren ilk öykü kitabı Gelin Başı geçenlerde yayımladı. Can Yayınları’nın da en genç yazarlarından Şahiner ve sürekli olarak öykücülüğümüz için gerektiğini söylediğimiz “taze kan”da ne türden nitelikler aramamız gerektiği konusunda önemli fikirler veriyor metinleriyle.

Sözgelimi “Sorumlu ile Sorunlu” adını verdiği ilk öyküsünde bir araştırma şirketinde anketör olarak çalışan Zeynep’in birkaç ay sonra evlenecek olan patronuyla yaşadığı yasak aşkı anlatıyor. Zeynep’in hali, cümleleri, Şahiner’in böylesi bir karakteri tasvir etmekte tutturduğu üslup, yeni zamanın hangi durumda ne yapılması gerektiği konusunda yarattığı kafa karışıklıklarını mizaha sarmalayıp döküveriyor: “‘Bugün hayatımın geriye kalanının ilk günü’ diye başlayan satırlar… Ondan sonra da ‘Vay efendim Bridget Jones’un Günlüğü neden bu kadar tutuyor?’ Senin gibi evde kalmış kızların kendisi için kavga eden bir Hugh Grant bir tane de –neydi adamın adı– o yakışıklı; hani sevişmeden önce donlarını katlayan avukatlardan vaat ediyor da ondan.”

Şahiner mizahi bir dil kullanmakla birlikte mizah öyküleri yazmıyor. Aksine, anlatımdaki mizahın işlevi sanki okuru öykünün içinde tutmak, kaçıp gitmesine izin vermeden anlatılanı dinlemesini sağlamak ve böylece öykünün asıl etrafında döndüğü demir yumruktan kaçmasına mahal vermemek. İlk bakışta eleştiri oklarını kendi kuşağına çeviriyormuş gibi görünse ve dili yine kendi kuşağının yaşayan imalarıyla örse de tüm zamanlara dair bir şey söylediğinin farkındalığı da var Şahiner’de: “Kavgadan sonra böyle durulur güya bu, ‘medeni’ laflar eder aklınca ya hep çocuk gibi aslında, ‘şokella’ kavanozunu ben bitirmedim diyen ama ağzının kenarında da bir parça ‘şokella’ kalmış bir çocuk.” (Buzdolabı Süsü Misali)

Seray Şahiner’in asıl başarısı ise, özgün, yalnızca kendi yolunda ilerleyeceğine adeta söz veren bir gözlem ve anlatım üslubu tutturmuş olmasında. Bu, artık çok da sık karşımıza çıkmayan bir haslet. Bu yönüyle Şahiner, öyküden umut kesmek için henüz erken olduğunu düşündürüyor. 

JAKLİN ÇELİK